A ju kam thënë?
Shkrim nga Menduh Thaçi
Ali Ahmeti nuk e bëri kurrë shtetësinë e shqiptarëve kushtetuese – prandaj
humbja e tij është vetëm kthimi në pikën zero i një mashtrimi politik.
Menduh Thaçi
A ju kujtohet ajo fjalia ime e shtatorit për Ali Ahmetin: “Kur nuk frikësohet
më askush nga lufta dhe flamuri yt, ti je vetëm një kujtim politik që ende
nuk është zëvendësuar.”
Tani më thoni: a nuk ndodhi pikërisht kjo?
A ju kam thënë?
Nuk është as hakmarrje, as krekosje, as krenari kur njeriu kujton se çfarë
ka paralajmëruar dhe kur çdo gjë ndodh ashtu siç është thënë. Është
vetëm dhembje për një rrugë të humbur.
Kjo është një letër publike që nuk synon të festojë humbjen e askujt. Është
një dëshmi për atë që kam thënë, për atë që kam parë dhe për atë, së cilës
kam refuzuar t’i bashkohem.
Kur refuzova të hyj në zgjedhjet e fundit, më quajtën ‘i dorëzuar’. Më
quajtën ‘plak politik’. Më quajtën ‘i parëndësishëm’. Por, unë nuk isha asnjë
nga këto. Isha njeriu që e njihte shtratin e kësaj përmbytjeje. Dhe sot, mbi
ujërat që lanë gurët e vjetër, unë po ju flas edhe një herë.
Kam thënë se Ali Ahmeti nuk ka ndërtuar një sistem kushtetues për
shqiptarët. Ka ndërtuar një sistem premtimesh politike që varen nga vullneti
i maqedonasve. Ka bërë marrëveshje që nuk shkruhen në ligj. Ka jetuar
mbi një pushtet që nuk është i garantuar në Kushtetutë.
Dhe kështu, sa herë që maqedonasit ndryshojnë mendje, shqiptarët
kthehen në pikën zero. Kjo është ajo që ndodhi. Dhe kjo është ajo që
ndodh gjithmonë kur të drejtat nuk janë të normuara me Kushtetutë, por të
deleguara si favore politike – grupore apo personale.
Është e thjeshtë: VMRO fitoi. Por nuk fitoi vetëm. Fitoi me ndihmën e
shqiptarëve të ndarë. Fitoi me ndihmën e një Albin Kurti që nuk e kuptoi
kurrë Maqedoninë e Veriut. Ose ndoshta e kuptoi, por kishte prioritet tjetër.
Mickoski e poshtëroi Ali Ahmetin në Kërçovë, në shtëpinë e tij. E rrëzoi
Taravarin në Gostivar. E mundi Zijadinin në Dibër dhe në Strugë. E mundi
gjithandej.
Por pastaj bëri diçka më të rëndë: e përçmoi Albin Kurtin dhe e përdori për
të marrë votën shqiptare e për ta braktisur më pas. I tregoi se Kosova nuk i
duhet. Shqipëria nuk i duhet. Atij i duhen vetëm shqiptarët që e ndihmojnë
të bëhet zot i shtetit.
Pa organizim politik, nuk ka popull – ka vetëm mëhalla, katunde dhe
shehre (qytete).
Dhe kjo nuk ndodh rastësisht. Ndodh sepse nuk ka më organizim politik
shqiptar. Ka vetëm mëhalla e feude. Ka vetëm grupe nepotiste që kërkojnë
hisen e tyre, jo të drejtën e përbashkët. Dhe aty ku ka feude, nuk ka më
barazi. Ka thërrime, ka troshka.
Mickoski dhe maqedonasit nuk e duan një shtet multietnik. Ata duan një
shoqëri multietnike, ku shqiptarët janë komunitet, jo shtetformues.
Dhe sa herë që shqiptarët i nënshtrohen këtij modeli, e bëjnë veten më pak
se ç’kanë qenë.
Në vitin 2001 u keqpërdorën aspiratat historike të shqiptarëve. Atëherë
politika shqiptare ishte Partia Demokratike Shqiptare (PDSH). Luftën e
bënë shqiptarët dhe Kosova – politikën e bëri PDSH. Sot nuk ka as luftë,
as politikë. Ka spektatorë që çojnë flamuj në protesta dhe presin që t’u vijë
ftesa për koalicion.
Riorganizimi politik është i vetmi shpëtim
Nuk ka më asnjë rrugë tjetër përveç riorganizimit politik shqiptar – një
organizim që e vendos barazinë në Kushtetutë, që e shkruan të drejtën, jo
vetëm e premton atë, që e ndan pushtetin jo si favor dhe nder, por si
detyrim ligjor dhe kushtetues.
Shqiptarët nuk duhet të kërkojnë më vend në qeveri. Duhet të kërkojnë
vend në Kushtetutë. Sepse kur të drejtat nuk janë të shkruara, ato mbeten
vetëm nënshkrime që fshihen sa herë t’u teket maqedonasve.
